Dlaczego Korwin NIGDY nie wygra wyborów?

Odpowiedź jest prosta: Janusz Korwin Mikke nie jest politykiem. Oczywiście nie mam nic złego na myśli, raczej chodzi mi o to, że robi wszystko to, czego nie powinien robić polityk. Zacznijmy od początku:

1.      Janusz Korwin Mikke mówi kontrowersyjnie

Nie tylko mówi rzeczy kontrowersyjne, ale i jego sposób wypowiedzi jest kontrowersyjny. Taki model polityka sprawdzał się w latach 30, kiedy ludzie na polityków wybierali wodzów, a nie sympatycznych wujków, czy też służących, jak obecnie. Najlepszy przykład to ulubieniec Pana Janusza, czyli Adolf Hitler. Dzięki agresywnej ekspresji wypowiedzi i zdecydowanej gestykulacji był bardzo popularny wśród Niemców. I podobnie robi JKM- wali ręką w stół, wskazuje palcem na rozmówce, podnosi głos i niemal krzyczy. Swoją drogą w podobnym stylu wyglądają wypowiedzi Piotra Ikonowicza, dlatego konfrontacja tych dwóch panów wygląda jak walka lwów lub byków na arenie w Circus Maximus. Oto przykład wypowiedzi Korwina:

Przyznaje, że riposta całkiem celna, ale, parafrazując wypowiedzieć Prezesa, celem polityka nie jest "masakrowanie", lecz wygrywanie wyborów. A tymczasem polityka poszła do przodu. Ludzie chcą teraz raczej postaci miłej, medialnej, o łagodnym usposobieniu, sympatycznej i poczciwej, choć niekiedy zdecydowanej i asertywnej. Taki model przez długi czas prezentował Donald Tusk, który też próbował żartować z dziennikarzami i pokazywał dystans do siebie, choć bywał zdecydowany, gdy sytuacja tego wymagała. Najlepszy przykład tego typu polityka (żeby nie pokazywać przykładu Tuska):

Czasem tacy politycy jak Korwin są potrzebni. Tacy którzy nakręcają opinie publiczną, powodują ogólne wzburzenie, w języku internetu powiedzielibyśmy „trolle”. Takimi politykami są Stefan Niesiołowski, Antoni Macierewicz, Armand Ryfiński i Joanna Senyszyn. Takim politykiem był też Janusz Palikot, ale zmienił sposób wypowiedzi i ich treść, gdy założył własną partię. Efekt? 10 % i 3 siła w sejmie. Jednak się da.

2.      Nie potrafi oddzielić polityki od publicystyki

Publicystę można określić następującymi słowami: kontrowersyjny, zdecydowany, agresywny, złotousty, opiniotwórczy i najlepiej, żeby szedł pod prąd. Dwa najlepsze przykłady publicystów w Polsce to Wojciech Cejrowski i Rafał Ziemkiewicz- obaj kontrowersyjni, obaj złotouści i opiniotwórczy (szczególnie ten drugi). Rafała Ziemkiewicza czytałem i czytam nadal z wielką przyjemnością, Cejrowski również potrafi przekonać do siebie znaczną część ludzi, którzy z wielką atencją i ciekawością go słuchają lub czytają. Właśnie dlatego są tak popularni, że posiadają te cechy wyżej opisane, nie będąc politykami. Ba! Wojciech Cejrowski, kiedyś na pytanie dziennikarza o możliwą karierę polityczną, powiedział, że nigdy nie pójdzie do polityki, bo po pierwsze to go ona brzydzi, a po drugie polityk musi być stonowany, medialny i niekontrowersyjny. A właśnie taki nie jest Janusz Korwin Mikke, który tak jak wyżej wspomniani jest publicystą opiniotwórczym i popularnym, lecz przez to słabym politykiem. Ktoś, kto ma zdrowe poglądy i umie je ładnie przekazać, jeszcze nie jest idealnym materiałem na dobrego polityka.

3.      Sposób bycia

Polityk jest osobą, która nie ma życia prywatnego. Każdy ruch, każdy uczynek i każda wypowiedź jest na ustach dziennikarzy. O ile Korwin nie jest postacią na tyle popularną, żeby media faktycznie się nim interesowały w taki sposób, jak politykami głównego nurtu, ale już taki Jarosław Kaczyński jest pod czujną obserwacją wszystkich dziennikarzy, a każda jego wypowiedź jest analizowana i wpływa na wyniki sondaży, a ostatecznie wyborów. Podobnie z Donaldem Tuskiem. Najgorsze są media tzw. brukowe, które bardzo często piszą np. o tym, co robi Premier w Alpach, jaki zegarek sobie tam kupił i z kim tam pojechał. Takie tematy to żer dla gazet typu „Fakt” i „Super Express”. A przypomnę, że są to dwa najchętniej kupowane dzienniki w Polsce. Tymczasem Korwin przyznaje się publicznie na wykładach, że jeździł po pijanemu, nie zapina pasów, bije dzieci w pupę itp. Gdyby nagle wszedł do sejmu, to dziennikarze tych gazet pewnie by go zjedli. Teoretycznie istnieje powiedzenie „nie ważne jak mówią, ważne żeby nie przekręcili nazwiska”, ale to się sprawdza jedynie w showbiznesie, a nie w polityce. Choć JKM często bardziej daje się poznać jako showman niż polityk.

4.      Jego pomysły nie są skonkretyzowane i często nierealne

Ludzie lubią polityków, którzy mają konkretną wizję zmian. Dla przykładu teraz PiS promuje się ze swoim planem na Polskę. Wcześniej Tusk w 2007 roku mówił, że ma plan zmiany Polski w drugą Irlandię. Za każdym razem to były hasła miłe dla ucha, ładnie podliczone i pokazane. Tymczasem idee Korwina to jest zbiór haseł, które nie są w ogóle zawarte w jakimś konkretnym planie reform. Tak, jakby prywatyzacja szkół i szpitali i zwolnienie 500 tysięcy urzędników było można przeprowadzić bezboleśnie na zawołanie, jedną ustawą, najlepiej na jedną stronę i z jednym artykułem. To bardzo ładnie brzmi dla młodego człowieka, który jest w okresie buntu i ma naturalną chęć zmian, szczególnie, że od ok. 10 lat gospodarka Polski raczej się zwija, niż rozwija. Ten młody człowiek przegląda Internet, odkrywa Korwina, myśli sobie: „facet dobrze gada!” i promuje jego poglądy w sieci, nie myśląc o tym, jakie konsekwencje dadzą rewolucyjne zmiany JKM-a. Jednak te postulaty często, choć bardzo słuszne, są nieco oderwane od rzeczywistości. Ale, gdy potem sobie człowiek to policzy, to nagle się okazuje, że jednak brakuje w budżecie paru miliardów złotych. Tymczasem Prezes KNP chce za pomocą podatku pogłównego, VAT i pieniędzy z prywatyzacji sfinansować silne wojsko, policje, administrację, sądy i do tego jeszcze wypłacać pieniądze emerytom po likwidacji ZUS i spłacać zobowiązania finansowe Polski. No za cholerę się to jakoś mi nie kalkuluje, ale ja byłem zawsze słaby z matematyki, a sympatycy JKM-a to zwykle umysły ścisłe, stanowiące przyszłą elitę inżynierską. Choć wydaje mi się, że nie chcieli tego liczyć, albo po prostu zapomnieli. Podobnie z kwestią liczby urzędników. Korwin mówi, żeby ograniczyć liczbę urzędników z ok. 600 tysięcy do 500. A tymczasem sami pracownicy dyplomacji zajmują sporo. Pracowników w jednej ambasadzie może być minimum 10 (choć taka ambasada to chyba na Jamajce, albo innym egzotycznym państwie), a gdybyśmy chcieli ich mieć ambasady w najważniejszych dla nas państwach, to wychodzi nam ich ok. 50. Więc samych pracowników ambasad wychodzi nam ok. 500. A tymczasem dodajmy jeszcze chociażby konsulaty w najważniejszych, niestołecznych miastach zagranicznych. Nie wspominając już o sądach i administracji lokalnej oraz rządowej.

Tych powodów jest jeszcze tysiące, mógłbym wymieniać je i wymieniać. Jednakże wszystko sprowadza się do jednej sytuacji, którą zapewne każdy korwinista przeżył (były, czy obecny):

- Hej, a ty właściwie X na kogo będziesz głosował?

- Na Korwina.

- No w sumie Korwin ma fajne poglądy, ale ci niepełnosprawni/kobiety/geje/lekka pedofilia…

I paradoksalnie ten „leming” ma racje. Bo jeśli ktoś taki mówi w ten sposób, to co by było, gdyby powiedział coś w tym stylu jako premier na spotkaniu z Putinem, Merkel czy Cameroonem? I jakie świadectwo by wystawiał nam, Polakom, gdyby media zachodnie rozgłosiły wszem i wobec, że Korwin to homofob/szowinista/faszysta itp. Może nie miałyby racji, ale kogo to by obchodziło w Paryżu czy Hamburgu?

I na koniec jeszcze jeden cytat, który pięknie podsumowuje całą działalność polityczną Janusza Korwina-Mikke.

              "polityk wtedy jest coś wart, gdy zwycięża."

                                                                                     Stanisław Cat-Mackiewicz

Konrad Hryszkiewicz